Fietsen in Kaapstad

Gisteren werd mijn volgende Zuid-Afrika column gepubliceerd in de Arnhemse Koerier.

Tijdens de twee februariweken in Nederland nam ik me stellig voor om bij terugkomst in Kaapstad meteen een fiets te kopen. Ik had me er eindelijk bij neergelegd dat het geen ‘normale’ stadsfiets zou worden, want die had ik na een jaar zoeken nog steeds niet gevonden en daardoor was mijn leven in Zuid-Afrika nog steeds fietsloos. Dus bij de eerst mogelijke gelegenheid togen we naar een speciale fietswinkel. Mijn oog viel al gauw op een erg mooie mountainbike die ook nog eens redelijk geprijsd was. Heerlijk als dingen zo snel lukken, dus ik liet de fietsenmaker er meteen een bagagedrager op zetten. Dan kon ik in Nederland mooi fietstassen regelen.

De bagagedrager erop laten zetten had nogal wat voeten in aarde. Het feit dat ze die dingen verkochten was blijkbaar al heel wat, maar installeren was een ander verhaal. Ik had het duidelijk beter zelf kunnen doen, want het duurde meer dan twee uur waarin ze telkens zeiden dat het ‘bijna klaar’ was en ik dus in de winkel gehouden werd en niet even iets anders kon doen. Maar goed, het resultaat mocht er wezen en ik liep uren later trots als een pauw de winkel uit.

De maandag na het weekend ging ik meteen op de fiets naar de supermarkt en dat was heerlijk. Wat een vrijheid; lekker fietsen in het zonnetje. Ik ontdekte die dag ook dat ons huis toch hoger lag dan ik me ooit gerealiseerd had. Hijg en puf; het deed me denken aan de heuvels van Arnhem Noord.

Vrijdag besloot ik naar een andere bestemming te fietsen en dat bleek niet de meest slimme beslissing, want ik moest via een drukke weg en fietspaden bestaan hier niet. Op de terugweg kwam ik terecht in de spits en auto’s die met honderd kilometer per uur langs razen is niet echt fijn, dus fietste ik toch maar door de onverharde berm. Zodra ik weer op de gewone weg kon fietsen, waren de gevolgen hiervan meteen zichtbaar. De ‘devil thorns’ hadden hun werk gedaan, ik vond er zeker vijftien terug in mijn achterband… en dus moest ik lopend verder. Wordt ongetwijfeld vervolgd!

© Carien TouwenDuivelse doornen…

This entry was posted in (in het) nieuws, column, persoonlijk and tagged , , . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *