Met een hoed op en mijn kraag hoog opgetrokken haastte ik me vanmiddag door de natte straten van Brussel. De smeltende sneeuw heeft nu definitief plaatsgemaakt voor grijze wolken vol regen. Om niet mijn grip op de onregelmatige stoepstenen te verliezen liep ik met mijn blik naar beneden gericht. Nog net kon ik een jonge vrouw ontwijken die beduidend langzamer liep dan ik. Vanonder de rand van mijn hoed keek ik opzij. Ze zag me totaal niet. Haar ogen zaten vastgekleefd aan het boek in haar handen. Het moest wel heel spannend zijn dat ze ondanks de harde regen door bleef lezen. Helaas kon ik de titel niet zien, ze had de kaft onverbiddelijk omgebogen.
Het tafereel gaf me gemengde gevoelens. Enerzijds was ik blij dat ze zo lekker aan het lezen is. Ze was niet bezig met haar smartphone zoals iedereen dat tegenwoordig is, nee, deze jonge vrouw was gewoon totaal verloren in een echt ouderwets boek. Heerlijk! Anderzijds heb ik er toch moeite mee dat ze het boek dat haar zo boeide zo respectloos behandelde: de rug en reeds gelezen bladzijden waren omgevouwen, de regendruppels liet ze zonder problemen de voorste bladzijden doorweken. Een boek dat na lezing overduidelijk de prullenbak in kan. Zo zonde!