Gore klootzakken. Meer woorden kreeg ik er gisteren niet uit.
Of het vandaag beter lukt om onder te woorden te brengen wat ik voel is maar de vraag. Want zijn er wel woorden voor zoveel leed? Het lukte me gisteren niet meer om warm te worden. Sinds ‘het nieuws’ voelt het alsof er een laagje ijs om mijn hart gevormd is.
Vandaag om 12 uur werd er een minuut stilte op het Beursplein gehouden. Ik wandelde ruim op tijd die kant uit en nam de stad in mij op. De winkels zijn weer open, de straten zijn niet verlaten. Bij metrostation de Brouckere wordt het drukker. Iedereen lijkt daar te zijn met hetzelfde plan als ik. Het staat al vol op de Beurs als ik aankom. De trappen staan vol met mensen, de tekeningen op het plein zijn niet te zien. Nog nooit in mijn leven zag ik zoveel perswagens en draaiende camera’s. Alles en iedereen wordt vastgelegd voor de wereld.
De minuut stilte is bijna niet te horen door het gezoem van de generatoren van de mediawagens. Het geeft niet. Zoveel mensen, zoveel verdriet en vooral zoveel medeleven; langzaam wordt mijn hart weer warm. We zijn er nog lang niet, maar we zijn er nog. Wij zijn Brussel.
