Gisteren is mijn nieuwste column over het leven in Zuid-Afrika gepubliceerd in de Arnhemse Koerier.
Een van de eerste dingen die we deden toen we aankwamen in Zuid-Afrika was ons aanmelden bij een wijnclub. Met de jaren hadden we veel enthousiaste verhalen hierover gehoord en prioriteiten moeten nu eenmaal gesteld worden. Het is nog steeds een van de leukste dingen aan Kaapstad: de honderden wijnboerderijen die deze regio telt bezoeken. Werkelijk; ik raak er nooit op uitgekeken. En tegen de tijd dat we ze allemaal gezien en beproefd hebben, zijn er vast weer genoeg nieuwe bijgekomen.(Waarbij ik stiekem hoop dat eentje daarvan dan van mij is.) Met de wijnclub gaan we iedere maand naar een andere boerderij, meestal naar de meer onbekende namen. Soms liggen de wijnboerderijen zo ver buiten de gebaande paden dat we twijfelen of we goed rijden en hebben we eigenlijk een auto met vierwielaandrijving nodig om op de zanderige weggetjes te blijven. Maar altijd is de locatie prachtig en is de wijnmaker zelf aanwezig om enthousiast te vertellen hoe de wijn tot stand gekomen is. We beginnen de avond altijd serieus en beoordelen de wijnen ook zo. Maar tijdens het scoren van de laatste wijnen wordt de sfeer in de groep joliger en bij het eten drinken we zonder schroom de restanten van de proefflessen leeg. Dit heeft vooral gevolgen voor de portemonnee, omdat we iedere bijeenkomst weer een paar doosjes aanschaffen. Gelukkig is er weer een nieuwe clubavond tegen de tijd dat die wijnen gedronken zijn…