Gisteren stond er weer een nieuwe column op de website van de Arnhemse Koerier. Een vervolg op het verhaal over mijn nieuwe fiets…
Heerlijk! Ik had mijn mooie nieuwe mountainbike nog geen week of ik had een lekke band. Iets wat ondanks al die duivelse doornen eigenlijk niet kon, want bij de aankoop was er in de banden een heel modern groen slijmerig goedje ingebracht waarmee lekke banden automatisch gefikst zouden worden. Bij thuiskomst haalde ik dus meteen mijn uit Nederland meegebrachte fietspomp tevoorschijn. Maar wat ik ook probeerde, het ding paste niet om het ventiel. Dus ik kon niet testen of het slijm gewerkt had en een beschermend vliesje over de gaatjes gevormd had.
Mijn eerste missie werd dus het zoeken van een passende fietspomp. Nooit geweten dat er verschillende types ventielen zijn. Of dat voor elke mountainbike zo is of alleen voor die in Zuid-Afrika ben ik nog niet achter. Feit is dat er een nieuwe fietspomp kwam waarmee ik de achterband oppompte. Helaas voor mij zonder het gewenste resultaat. Ik hoorde de lucht er gewoon uitkomen. Maar daar vang je een Nederlandse meid niet mee. Fiets op de kop, band eraf en plakken maar. De gaten waren dankzij het groene spul gemakkelijk te vinden. Vrijwel alle gaten, ik had tenslotte aardig wat doornen uit de buitenband geplukt, waren gedicht door het slijm. Op eentje na! Met behulp van een bandenplakkit (ook uit Nederland) plakte ik het gat voortvarend dicht. En dat bleef het, dacht ik. Maar nadat ik de band er weer opgezet had bleek hij toch langzaam zacht te worden. Bij controle bleek het groene spul mijn plakker weg te drukken. Het gat was te groot om het slijm een passend laagje te laten vormen, maar het slijm werkte wel de orthodoxe plakmethode tegen. Hoe handig!
Gelukkig is er ook goed nieuws. Sinds dit weekend ben ik weer mobiel. Dankzij een gloednieuwe binnenband zonder groen slijm.
© Carien Touwen