Ik probeer momenteel een gedicht mooi op papier te krijgen en moest ineens denken aan een gedicht waarmee ik vier jaar geleden in de prijzen viel bij de thrillergedichtenwedstrijd van Crimezone. Bijzonder om het weer eens terug te lezen. 🙂
Onderhuids
Onder mijn satijnen huid
Verberg ik niets dan duister bloed
Terwijl ik glimlach als een beluste bruid
Zijn het snode plannen waarop ik broed
Dankzij mijn lange benen en sexy oogopslag
Werpen mannen zich aan mijn voeten
Handenwrijvend over deze plotse geluksdag
Oh, wat zullen zij hier zwaar voor boeten
Ik verleid ze zonder schaamte
En terwijl ze dromen van veel meer
Ontleed ik ze tot op hun geraamte
Met mijn blote handen, klein en teer
En niemand die ooit zal vermoeden
Dat dit naïeve wulpse wicht
zoveel mannen dood heeft laten bloeden
Rustig toekijkend, met een glunderend gezicht
(c) Carien Touwen