Woensdag maakte Antonie Kamerling een einde aan zijn leven. Net als de rest van Nederland, schrok ik hier enorm van, was ik zelfs van slag. Hoe kun je van slag zijn door de dood van iemand die je niet persoonlijk gekend hebt, vroeg ik me af. Toch voelde het niet alsof ik hem niet kende. Ik weet niet of het komt omdat ik hem al tijden volgde op Twitter, waar ik met hem mee las, een kijkje nam in zijn leven en hem in augustus feliciteerde met zijn 44ste verjaardag. Misschien komt het omdat ik vroeger naar GTST keek, waar hij in die allereerste jaren mijn favoriete acteur was. Of omdat ik met hem hoopte dat hij het zou maken toen hij jaren geleden naar Hollywood vertrok. Hij was iemand die wat van zijn leven probeerde te maken, iemand die uitdagingen niet uit de weg ging. Iemand die niet bij de pakken neerzat toen hij in de USA niet slaagde, maar gewoon hier weer op de planken stond. Een tijdje terug mocht ik hem zien in de musical Sunset Boulevard, waar hij een prachtige performance neerzette.
Antonie, wat er in jouw gedachten omging zal ik nooit weten. ‘Man, wat heb je nou gedaan,’ riep ik toen ik het afschuwelijke nieuws hoorde. Zonde, eeuwig zonde. Ik kan niets anders zeggen. Je kon zoveel, je vocht zo hard. Je zette me hiermee echt aan het denken. Zoveel om voor te leven en toch depressief. Ik hoop dat je nu rust gevonden hebt.
Ik wens jouw gezin, familie en vrienden alle sterkte toe bij het verwerken van dit verlies. Je zult enorm gemist worden!