Mijn Zuid-Afrika column van deze week gaat over trouwen in Zuid-Afrika. Zie ook de Arnhemse Koerier.
In Zuid-Afrika wordt veel getrouwd. Mijn schoonzusje had vorig jaar meer dan tien bruiloftsfeesten in haar agenda staan. Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar ik kan het aantal bruiloften in mijn vriendenkring in de afgelopen tien jaar op een hand tellen. Zuid-Afrikanen zijn wat trouwen betreft heel traditioneel en huwen naar mijn idee op veel jongere leeftijd dan in Nederland.
Bruiloften in Zuid-Afrika zijn vrijwel altijd groot. Onderscheid tussen receptie- en daggasten is er niet, dus als je uitgenodigd wordt, kom je ook voor het diner. Een bruiloft met 70 gasten wordt als klein gezien. Bij veel blanke Zuid-Afrikanen is het nog steeds gebruikelijk dat de ouders van de bruid betalen en dus de uitnodigingen versturen, waardoor er veel mensen komen waar het bruidspaar zelf weinig mee heeft.
De meest geliefde locaties zijn natuurlijk de prachtig gelegen wijnboerderijen ten noorden van Kaapstad. Zelfs Zuid-Afrikanen die hier niet meer wonen, komen speciaal terug om daar te trouwen. En terecht, want mooier kan het bijna niet.
De dag zelf is vrij traditioneel: ceremonie, receptie, diner, dansen. De ‘best man’ geeft een speech tijdens het diner, evenals de bruidegom, de vader van de bruid en de ‘maid of honour’. Aan stukjes en liedjes doen ze hier niet. Nu ja, tot ik hier kwam wonen dan… Toen mijn zwager en schoonzus gingen trouwen wist ik wat mij te doen stond. Ik schreef een tekst over het bruidspaar op de wijs van ‘the wheels on the bus go round and round’ en maakt een kopie of tachtig. Iedereen mocht meezingen en dankzij de rijkelijk vloeiende wijn, ging dat luidkeels. Gelukkig werd het een groot succes. Je weet tenslotte maar nooit met onbekende tradities; het had maar zo kunnen gebeuren dat ik het hele lied alleen had moeten zingen voor die volle zaal. De eerste ‘verzoekjes’ voor een eigen lied zijn inmiddels binnen. Missie geslaagd!
© Carien Touwen
