Carien Touwen

Gisteren verscheen mijn nieuwe column in de Arnhemse Koerier; een hele trieste deze keer.

Afgelopen dinsdag kreeg ik het vreselijke nieuws te horen dat Gerard Klappers overleden was. Gerard was een van de auteurs van mijn uitgeverij (Parelz), maar ook een schrijf-en kroegmaatje van me. In mei, toen ik even in Nederland was om wat laatste dingen rondom de emigratie te regelen, zat ik nog een middag met hem in een Arnhemse kroeg. Toen trok ik hem over de streep om een boekpresentatie te houden, want eigenlijk vond hij al die poespas maar niets. Maar gaandeweg ons gesprek en in de maanden die volgden werd hij steeds enthousiaster, begreep hij zelf ook dat zijn boek deze extra aandacht verdiende. Twee dagen voor zijn dood mailden we nog met elkaar over de laatste details.

Zaterdag 6 november zou zijn boekpresentatie in café De Beugel worden gehouden, want Gerard was een Arnhemmer, net als ik. In plaats daarvan werd het een bijeenkomst om herinneringen aan hem op te halen en werd zijn prachtige boek een aandenken, een laatste kijkje in zijn gedachten. Vanaf hier leefde ik mee en merkte ik dat de afstand tussen Nederland en Zuid-Afrika niet altijd via internet te overbruggen is.
Het is moeilijk dat ik zijn vriendin en familie niet persoonlijk mijn medeleven kon betuigen en al helemaal om vanaf hier het gemis volledig te bevatten. Ik denk dat ik het mijn volgende keer in Arnhem pas echt zal beseffen. Arnhem zal zonder Gerard nooit meer hetzelfde zijn

Gisteren is mijn volgende column over het leven in Zuid-Afrika gepubliceerd op de website van de Arnhemse Koerier.

De titel is: Het TTT-fonds

Als je net in een ander land gaat wonen, zie je vooral de grotere verschillen met je voormalige thuisland. In het geval van Kaapstad vallen natuurlijk de sloppenwijken enorm op, maar ook de majestueuze Tafelberg. Beide heel anders dan Nederland. Maar als je ergens langer woont ontdek je dat ook dagelijkse dingen anders zijn. Koffie en thee bijvoorbeeld. In Nederland is filterkoffie de norm, in Zuid-Afrika oploskoffie. Filterkoffie drink je hier vooral in koffiecafés en restaurants. Een deel van de Zuid-Afrikanen heeft wel een koffiezetapparaat dat uit de kast komt voor speciale gelegenheden, maar over het algemeen is filterkoffie ze te veel werk. Vrienden waren dan ook heel verbaasd dat ze bij ons thuis standaard filterkoffie krijgen. Koffiepads zijn hier nog niet doorgebroken, maar ik denk dat het niet lang meer duurt. Gemak dient de mens, ook in Zuid-Afrika.

Als theeliefhebber heb ik het hier lastig. Thee wordt bijna altijd op zijn Engels gedronken, dus pikzwart en met melk. Ik moet overal om het zakje apart vragen omdat ik niet van sterke thee houd. ‘ Tea for one’ zakjes kennen ze hier niet en het is een enorme missie om smaakjesthee te vinden. Veel verder dan rooibos of zwart kom je hier niet. Laat staan dat ik thee kan vinden met een touwtje eraan, zodat ik niet met een lepeltje hoef te vissen. Na negen maanden Kaapstad staan eenkopstheezakjes dan ook hoog op mijn wensenlijstje. Mocht je dus ooit deze kant uit komen, neem dan een pakje mee voor het TTT- fonds (Thee met Touwtjes voor Touwen).

Gisteren werd mijn nieuwste Zuid-Afrika column gepubliceerd in de Arnhemse Koerier.

Een van de dingen waaraan ik moest wennen is het feit dat men in Kaapstad geen afval scheidt. Niks geen verschillende containers; nee letterlijk alles verdwijnt in de grijze container en daar had ik best moeite mee. Als kind al hielp ik mee om oud papier voor school in te zamelen en gooide ik met veel plezier lege flessen stuk in de glasbak. Dus ja, de Nederlandse ‘opvoeding’ in mij steigerde nogal toen ik opeens alles in dezelfde zak moest doen. Waarom deden ze hier niet aan hergebruik vroeg ik me af! Maar nu mijn werkplek uitkijkt op de straat, wordt mijn ongelijk hierin elke ophaaldag bewezen. Dan komen de bergies (zo worden zwervers hier genoemd) massaal met hun gestolen winkelwagentjes de straten in. Een voor een gaan ze de containers langs, graaien erin tot op de bodem. Flessen, ijzer, plastic, etensresten; letterlijk alles wat nog ergens bruikbaar is verdwijnt in hun karretje om later die dag ergens verpatst te worden.
Het blijft een raar idee dat er iemand in mijn afval staat te roeren, maar alles went en tegenwoordig sorteer ik vast een beetje voor: flessen, plastic en papier gaan los in de container, andere nog bruikbare dingen bovenop. Op die manier kunnen de bergies sneller naar de buren. In Afrika doet men dus wel degelijk aan recycling; alleen net even anders dan in Nederland.

Gisteren verscheen mijn nieuwste Zuid-Afrika column op de website van de Arnhemse Koerier.

Toen we nog in Nederland woonden, brachten we iedere keer als we hier op familiebezoek gingen een kilo kaas mee. Mijn schoonouders waren bijkans blijer met de kaas dan met onze komst, want zulke lekkere kaas hadden ze hier niet. Met de jaren werd het smokkelen, want de controles bij de douane werden steeds strenger en soms moesten we alles inleveren voor we verder mochten. Officieel mag je helemaal geen zuivel meenemen als reiziger, dat mag alleen gedaan worden door officiële importeurs. Toen ik hier kwam wonen, was ik dus gewaarschuwd: lekkere kaas is hier niet te koop. Eigenwijs als ik ben ging ik toch op onderzoek uit. Bij de grote supermarkten verkopen ze minstens vijftig verschillende soorten kaas, daar zou toch wel iets tussen moeten zitten? Maar veel van de kaas hier is ‘processed cheese’; bij elkaar gestampt door een machine. Kaas die net iets te geel is en eruitziet als plastic. Maar er wordt hier ook verse kaas van boerderijen verkocht, een aantal zijn zelfs heel smakelijk maar binnen een week zitten er al schimmels op. Niet erg houdbaar dus. Ik zocht verder en ontdekte dat er in de buurt een bedrijfje zat dat met hele containers tegelijk Nederlandse producten importeert. In een bijgebouwtje van een woonhuis keek ik mijn ogen uit. Alles wat je maar kon bedenken wat Nederlands was, stond hier in de schappen. Nooit gedacht dat je zoveel kon missen: ketjap, frietsaus, Wilhelmina pepermunt en natuurlijk drop. De kaas werd vers gesneden van een grote Goudse schijf. Met mijn armen vol lekkere dingen liep ik de deur uit. Missie geslaagd. Deze kaaskop kan weer lachend eten. Cheese!

In Nederland wordt ondertussen nog steeds onderhandeld over een nieuw kabinet. De meest vreemde dingen komen ter tafel. Recent las ik dat ook het aantal koopzondagen weer in de waagschaal is gesteld om de SGP mogelijk gunstig te stemmen. Al jaren kijk ik hoofdschuddend naar de discussie hierover. Wat mij betreft is het simpel: een winkelier bepaalt zelf wanneer hij open is. Maar zo eenvoudig is het in Nederland blijkbaar niet. In Zuid-Afrika doen ze helemaal niet moeilijk over sluitingstijden. Lees hier de rest van mijn column in de Arnhemse Koerier.

Door technische storingen is mijn column vorige week helaas niet op de website van Arnhemse Koerier verschenen. Vandaag is er gelukkig weer een nieuwe column van mijn hand te lezen. Deze keer is de titel: Achter de tralies

Klik hier om de column te lezen!

Vandaag is er weer een nieuwe column te lezen op de website van de Arnhemse Koerier. Deze keer vertel ik over de eerste keer dat ik boodschappen ging doen met de benenwagen. Lees de column hier!