Carien Touwen

Het is alweer tien jaar geleden. Tien jaren waarin de wereld flink veranderd is. Deze week worden volop herinneringen opgehaald. Beelden die voor altijd in mijn geheugen gegrift zijn, worden wederom in de media vertoond. Alsof dit ooit te vergeten is! 11 september is voor mij een blijvende herinnering geworden aan wat mensen elkaar aan kunnen doen. Het bewijs dat er niet in ieder mens iets goeds schuilt, maar dat sommige ‘mensen’ gewoon door en door slecht zijn. Want als je iets goeds in je hebt, kun je dit soort acties niet goed praten voor jezelf.

Regelmatig werd mij deze week gevraagd of ik me nog kon herinneren waar ik was die dag. Natuurlijk kan ik dat. Net als jullie dat allemaal kunnen.  Is het relevant waar ik was? Nee, dat is het niet. Het is relevant dat we niet vergeten wat er die dag gebeurde. En op een dag als vandaag, een dag waarop de hele wereld het onrecht van 9/11 herdenkt, denk ik vooral aan de nabestaanden, aan alle mensen die vanaf dat moment  zonder iemand verder moesten. Mensen als Abigail Carter, die haar man verloor omdat hij op dat moment in het WTC was. Ik interviewde haar drie jaar geleden over haar boek ‘Verbinding verbroken’ en denk ieder jaar weer aan het telefoontje dat zij die ochtend kreeg vanuit het WTC. Hoe ze met haar man sprak  en eigenlijk te druk was met de dagelijkse dingen om zich te realiseren wat hij zei. En hem vervolgens nooit meer zag…

Het leven gaat door. Letterlijk, want we zijn inmiddels tien jaar verder. Ik krijg steeds meer respect voor mensen die ook daadwerkelijk doorgaan. De mens heeft een ongelooflijke kracht in zich om ondanks tegenslagen en verlies er toch iets van te maken. Om toch weer nieuwe kansen te zien. Het feit dat wij er allemaal nog zijn en de dreiging van het terrorisme grotendeels aan ons voorbij laten gaan en ons leven leven is belangrijk. Hiermee onderscheiden we ons van degenen die deze trieste acties op hun geweten hebben.